Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Եր­կին­քի ան­բիծ կա­պոյ­տը հրա­ւէ՛ր է մարդ­կու­թեան հա­ւատ­քի, մա­քուր կեան­քի, բա­րի ապ­րե­լու, ճշմա­րիտ ար­ժէք­ներ ճանչ­նա­լու եւ վեր­ջա­պէս՝ յա­ւի­տե­նա­կան կեան­քի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ որ­քա՞ն ան­տար­բեր կրնայ ըլ­լալ՝ ապ­րած կեան­քը որ­քա՞ն կրնայ ապ­րիլ ան­գի­տակ­ցա­բար, մե­քե­նա­յի մը միօ­րի­նա­կու­թեա­նը մէջ։ Ար­դա­րեւ, մար­դուն բնու­թիւ­նը կը մղէ զինք հե­տաքրր­քուե­լու, ու­սում­նա­սի­րե­լու, գիտ­նա­լու եւ եր­բեմն խո­րը թա­փան­ցե­լու եւ հասկ­նա­լու իր եւ իր շուրջ պա­տա­հած ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րուն նկատ­մամբ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Շո­ղո­քոր­թու­թիւն» կեղ­ծա­ւո­րու­թեան ար­տա­յայ­տու­թիւնն է, որ ընդ­հան­րա­պէս չա­րամ­տու­թեամբ կը գոր­ծա­ծուի։ Կեր­պով մը խա­բէու­թիւն է՝ ո­րուն մի­ջո­ցով կը մտադրուի շահ մը ա­պա­հո­վել կամ ա­պօ­րի­նի օ­գուտ քա­ղել։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Թշնա­մու­թիւն» բա­ռը ա­մե­նէն նող­կա­լի բառն է ա­մէն լե­զուի բո­լոր բա­ռա­րան­նե­րուն մէջ։ Ե­րա­նի՜ թէ չըլ­լար թշնա­մու­թեան զգա­ցու­մը մար­դոց մէջ եւ չգոր­ծա­ծուէր այդ բա­ռը՝ բո­լոր լե­զու­նե­րու մէջ անխ­տիր։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Սուտ»ը կը կա­յա­նայ սխալ բան մը ը­սե­լու մէջ՝ խա­բե­լու դի­տա­ւո­րու­թեամբ, ինչ­պէս կ՚ը­սէ Սուրբ Օ­գոս­տի­նոս։ Ուս­տի սու­տին մէջ ճշմար­տու­թիւն չի գտնուիր։ Սու­տը, այս ի­մաս­տով, ճշմար­տու­թեան դէմ ա­մե­նէն մեծ եւ ուղ­ղա­կի թշնա­մին է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Խո­հե­մու­թիւն» զգու­շա­ւոր եւ շրջա­հա­յեաց ըլ­լալ, ո­րե­ւէ գոր­ծի մը սկսե­լէ ա­ռաջ լա՛ւ մը խոր­հիլ եւ մէկ ան­գա­մէն ո­րո­շում չտա՛լ, կը նշա­նա­կէ։ Այս ի­մաս­տով «խո­հե­մու­թիւն»ը ա­ռա­քի­նու­թիւն մըն է, յատ­կու­թիւն մը՝ որ մարդս կը պա­հէ շատ մը վտանգ­նե­րէ եւ ար­գելք կը հան­դի­սա­նայ հա­ւա­նա­կան վնաս­նե­րու ի­րա­կա­նաց­ման։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Բար­կու­թիւն, «ցա­սում», «զայ­րոյթ», զգա­ցում մը՝ որ յա­ճախ կը դի­մա­ւո­րուինք մեր ա­մէ­նօ­րեայ կեան­քին մէջ։ Զգա­ցո՛ւմ մը՝ որ թէ՛ կը զգանք եւ թէ կը դի­մա­ւո­րուինք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնա­կան ե­րե­ւոյթ մըն է՝ մարդ, ընդ­հան­րա­պէս իր ու­շադ­րու­թիւ­նը կը կեդ­րո­նաց­նէ իր իսկ գոր­ծե­րուն «մե­ծու­թեան» ու «կա­րե­ւո­րու­թեան» վրայ եւ ինք­զինք «մե՛ծ» ու «կա­րե­ւո՛ր» անձ մը կը նկա­տէ։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Բա­րե­կա­մու­թիւն»ը իր իս­կա­կան ի­մաս­տով, մարդ­կա­յին ա­մէն յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու մէջ գե­րա­դաս զգա­ցում մըն է՝ գլխա­ւո­րը, անհ­րա­ժեշ­տը եւ լրա­ցու­ցի­չը ա­նոնց։ Մարդ­կա­յին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու գա­գաթ­նա­կէ՛տն է բա­րե­կա­մու­թիւ­նը, քա­նի որ ա­նոր ազ­դակ­նե­րը ո՛չ թէ նիւ­թա­կան կամ մարմ­նա­ւոր, այլ բա­րո­յա­կան բարձր ար­ժէք­ներ են՝ բա­րին, գե­ղե­ցի­կը եւ ճշմա­րի­տը։

​ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ու­ժը՝ ո՛ւժ է, զոր նոյն աղ­բիւ­րը կը հայ­թայ­թէ ա­մէն տեղ եւ ա­մէն ա­տեն, հա­մե­մա­տա­բար՝ եր­բեմն տկար, եր­բեմն ալ շատ զօ­րա­ւո՛ր։ Ուս­տի ա­մէն ուժ իր ժա­մա­նա­կին եւ տե­ղին մէջ մե՛ծ է եւ զօ­րա­ւոր, կա­րե­ւոր, եւ ազ­դակ մըն է մարդ­կա­յին յա­ռաջ­դի­մու­թեան եւ լու­սա­ւո­րու­թեան։