Հարթակ

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

«Աս­տուած եր­կին­քէն ի­ջե­ցուց Ղու­րա­նը մար­դոց հա­մար, ին­չո՞ւ զայն երկ­րա­գուն­դի Օ­րի­նա­գիր­քը չը­նել»:

ՏՔԹ. ՃՈՐՃ ԲԱՐՍԵՂԵԱՆ

Ձայն բազ­մաց ձայն Աս­տու­ծոյ...
Դե­ռեւս դա­րե­րու խոր­քէն հնչած այս նա­խա­դա­սու­թիւ­նը, լա­ւա­գոյն վկա­նե­րէն մէ­կը կրնայ հան­դի­սա­նալ այն ճշմար­տու­թեան, որ Հայ մար­դը ու­նե­ցած է Ռամ­կա­վար «Դեմ­ոկ­րատ» մտած­ե­լա­կերպ:

ԱՆԻ ԴԱՒԻԹԵԱՆ-ՈՒՐԻՇԻԿԵԱՆ

​Սու­րիոյ պա­տե­րազ­մին պատ­ճա­ռած ա­ւեր­նե­րը տա­կա­ւին կը շա­րու­նա­կուին ա­մէ­նու­րեք, մա­նա­ւա՛նդ Հա­լէ­պի մէջ: Մղձա­ւան­ջա­յին այս ծանր օ­րե­րուն ու­նե­ցանք նա­հա­տակ­ներ, վի­րա­ւոր­ներ, ինչ­պէս նաեւ՝  նիւ­թա­կան ա­հա­ւոր վնաս­ներ: Բազ­մա­թիւ կա­ռոյց­ներ, հաս­տա­տու­թիւն­ներ, ե­կե­ղե­ցի­ներ եւ դպրոց­ներ գտնը-ւե­ցան ա­նա­պա­հով շրջան­նե­րու մէջ:

​ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇ­ԿԷ­ՐԵԱՆ

Մեր գիտ­ցած ըմբռ­նու­մով՝ մեղ­րա­լու­սի­նը կ­­՚ըլ­լայ եր­կու հո­գիի հա­մար, հարս ու փե­սայ։ Սա­կայն կ՚ե­րե­ւի թէ կան բա­ցա­ռու­թիւն­ներ, հի­մա թոյլ տուէք բա­ցատ­րեմ։

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ՐԱԵԱՆ

Կ­­՚անց­նին տա­րի­ներ, կը սպիաց­նեն խոր վէր­քեր, չէ՞ որ կ՚ը­սեն ժա­մա­նա­կը կը բու­ժէ ա­մէն վէրք, այդ­պէս ալ կ՚ըլ­լայ, ար­դեօ՞ք: Հռիփ­սիկ ար­դէն պա­տա­նի, օր մը երբ դպրո­ցէն տուն կու գայ, ի՞նչ տես­նէ, Սո­ղո­մոն հօ­րեղ­բայ­րը Յով­սէ­փին հետ ի­րենց տունն է, ի՞նչ ը­նել՝ ու­րա­խա­նա՞լ, տրտմի՞լ, սահմռ­կած կը կանգ­նի պահ մը ու անզ­գա­լա­բար.

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Չեմ յի­շեր ո՛ր դա­սա­պահն էր՝ միայն այն, թէ քննու­թեան պահ էր, տետ­րա­կիս նախ­կին է­ջե­րը կը պրպտէի հոն­կէ ակն­կա­լե­լով օգ­նու­թիւն՝ հար­ցու­մի մը պա­տասխա­նե­լու, մինչ լսուե­ցաւ ու­սու­ցի­չին ձայ­նը. «Հրեան երբ սնան­կա­նայ, հին տետ­րակ­նե­րը կը պրպտէ»: Ի հարկէ անձ­նա­կան դաս չըլ­լա­լուն՝ գլա­նը կը հարուա­ծէր զիս...։

ԿԱ­ՐԻ­ՆԷ Ա­ՒԱ­ԳԵԱՆ

Հա­լէ­պա­հայ գրող, հրա­պա­րա­կա­խօս, ար­ձա­կա­գիր, հա­սա­րա­կա­կան գոր­ծիչ, 120 գիր­քե­րու հե­ղի­նակ, բժիշկ Թո­րոս Թո­րա­նեան, սու­րիա­կան պա­տե­րազ­մի պատ­ճա­ռով հե­ռա­նա­լով իր ծննդա­վայ­րէն, հաս­տա­տուած է Հայ­րե­նի­քի մէջ, կը շա­րու­նա­կէ նոյն ե­ռան­դով ու ջա­նա­սի­րու­թեամբ, նուի­րու­մով ստեղ­ծա­գոր­ծել, մաս­նա­կից ըլ­լալ Հա­յաս­տա­նի մշա­կու­թա­յին կեան­քի ան­ցու­դար­ձե­րուն:

Յ. ՊԱ­ԼԵԱՆ

Միշտ զար­մա­ցած եմ հայ գա­ղութ­նե­րու «միօ­րեայ դպրոց»նե­րու պատ­կե­րին ի տես: Ին­չո՞ւ «դպրոց» ը­սել, երբ կրթա­կան հաս­տա­տու­թեան մը յա­տուկ ծրա­գիր չկայ, այլ հոն կ՚ա­ւան­դուին հա­յե­րէն դա­սեր, շա­բա­թա­կան մէկ կամ եր­կու ժամ, ըստ ու­սու­ցի­չին հա­յե­ցո­ղու­թեան եւ նա­խա­սի­րու­թիւն­նե­րուն:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Անս­պա­սե­լի չէր Վա­րու­ժան Ա­ւե­տի­սեա­նի Կի­րա­կի ե­րե­կո­յեան ը­րած յայ­տա­րա­րու­թիւ­նը: Ան կը յայտ­նէր, որ ի­րենք միա­ձայ­նա­բար ո­րո­շած են վար դնել ի­րենց զէն­քե­րը եւ յանձ­նուիլ իշ­խա­նու­թիւն­նե­րուն:

ՄԱ­ԹԻԿ ԷՊ­ԼԻ­ՂԱ­ԹԵԱՆ

Ժը­նե­ւի մե­ծա­գոյն հրա­պա­րա­կը՝ Փլեն­փա­լէն, յայտ­նի է իր տրա­պի­զա­ձեւ հարթ եւ պարզ կա­ռոյ­ցով, ընդ­հան­րա­պէս հոն կը հաս­տա­տուին այ­ցե­լու կրկէս­ներ կամ լուս­նա­պար­տէզ­ներ: Վեր­ջերս խո­շոր պաս­տառ­ներ զե­տե­ղուած էին եւ­րո­պա­կան ֆութ­պո­լի ա­ւար­տա­կան խա­ղե­րը դի­տող մար­զա­սէր­նե­րուն հա­մար: