Հարթակ

Ինչ­պէս բո­լոր համր­ուած օ­րե­րը, նոյն­պէս եւ ամ­րան ար­ձա­կուր­դի օ­րե­րը կ՚անց­նին շատ ա­րագ ու աննշ­մար:

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

«Հիզ­պուլ­լա­հ» կազ­մա­կեր­պու­թիւ­նը օ­րերս կը նշէ 2006 թուա­կա­նին Իս­րա­յէ­լի կող­մէ շղթա­զեր­ծուած «Հարպ Թա­մու­զ» («Յու­լի­սեան պա­տե­րազ­մ») ա­նու­նով յայտ­նի պա­տեր­զա­մի ա­ւար­տին տաս­նա­մեա­կը:

Ն. ՊԷՐ­ՊԷ­ՐԵԱՆ

Օ­գոս­տոս 30-ին, 19 տա­րի ա­ռաջ, Ե­րե­ւա­նի մէջ մա­հա­ցաւ հայ բե­մի եւ շար­ժան­կա­րի տա­ղան­դա­ւոր յա­ռա­ջա­պահ­նե­րէն բե­մադ­րիչ Ֆրուն­զէ Դով­լա­թեան (1927-1997):

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Երէկուան յօդուածով ներկայացու­ցինք այն ներ­քին հան­գա­մանք­նե­րը, ո­րոնց հար­թու­մով էր միայն, որ 63 մի­լիառ ա­մե­րի­կեան տո­լար պարտք ու­նե­ցող Լի­բա­նա­նը պի­տի կա­րո­ղա­նար Եւ­րո­պա­յին կազ վա­ճա­ռել ու տնտե­սա­կան իր հար­ցե­րը կար­գա­ւո­րել:

ԳՐԻ­ԳՈՐ ԵՊՍԿ. ՉԻՖԹ­ՃԵԱՆ

Ի­րա­ւուն­քի մա­սին խօ­սած կամ գրած ա­տեն մարդ կը շուա­րի, թէ ո՞ր ի­րա­ւուն­քի մա­սին պէտք է գրէ կամ խօ­սի: Ո­րով­հե­տեւ ա­մէն մարդ, ընդ­հան­րա­պէս ի­րա­ւուն­քի մա­սին խօ­սե­լէ ա­ւե­լի, իր սե­փա­կա՛ն ի­րա­ւուն­քին պաշտ­պան փաս­տա­բա­նը դար­ձած է ներ­կայ դա­րուս:

ԲՐՇ. ՅԱ­ԿՈԲ ՍՐԿ. ԱՍ­ԼԱ­ՆԵԱՆ

«Գլու­խը պա­տուի­րա­նին սէր է, ի սուրբ սրտէ եւ
ի մտաց բա­րեաց եւ յան­կեղ­ծա­ւոր հա­ւա­տոց»

Այս գե­ղե­ցիկ մտա­ծու­մը առ­նուած է Պօ­ղոս ա­ռա­քեա­լի Տի­մո­թէո­սի գրած ա­ռա­ջին նա­մա­կի ա­ռա­ջին գլու­խէն։

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Յու­լի­սին Լի­բա­նա­նի խորհր­դա­րա­նի նա­խա­գահ Նե­պիհ Պըր­րի իր «Այն ալ թի­նէ»ի նստա­վայ­րէն ներս կ­­՚ըն­դու­նէր երկ­րի Ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րար Ժըպ­րան Պա­սի­լը: Հան­դիպ­ման ներ­կայ կ­­՚ըլ­լար Ե­լեւ­մուտ­քի նա­խա­րար Ա­լի Հա­սան Խա­լիլ եւ կող­մե­րը հան­դիպ­ման ա­ւար­տին լրագ­րող­նե­րուն խօ­սե­լով, չէին թաքց­ներ մա­մու­լին կող­մէ ա­ւե­լի վաղ «կա­րե­ւո­ր» հա­մա­րուած հան­դիպ­ման բուն նպա­տա­կը:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

​Սեպ­տեմ­բեր 16-ի օ­րը կը նշենք ծնըն-դեան տա­րե­դար­ձը մեր ժո­ղո­վուր­դի ազ­գա­յին զար­թօն­քին եւ հայ­րե­նա­սի­րա­կան-ա­զա­տագ­րա­կան վե­րած­նուն­դին գլխա­ւոր քա­րո­զիչ­նե­րէն ու մղիչ ու­ժե­րէն ­Ծե­րեն­ցի (Տոքթ. Յովսէփ Շիշման­եան, 1822-1888)։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Հա­լէպ­ցի եր­գիչ Փօլ կ­­՚ապ­րէր մեր հարե­ւա­նու­թեամբ: Ա­նոր ձայ­նը հե­ղե­ղի պէս կը տա­րա­ծուէր Պուրճ Հա­մու­տի բո­լոր հին ու նոր թա­ղա­մա­սե­րու անցքե­րէն: Մեր կեան­քի պատ­մու­թեան մէկ օ­ղակն էր Փօ­լը, ո­րուն չէինք ու­զեր կա­րե­ւո­րու­թիւն մը տալ պարզ ա­նոր հա­մար, ո­րով­հե­տեւ ա­նոր ճա­կ­տին փակցու­ցած էին «Ա­լա թուր­քա» եր­գի­չի պի­տա­կը:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Կի­րա­կին հան­գիս­տի միակ օրս է: Կը մնամ փա­կուած տան մէջ. ե­թէ հար­կա­ւոր չեմ... բայց այս Կի­րա­կին ե­րի­տա­սար­դու­հիի մը տա­րե­լի­ցին պար­տա­կա­նու­թիւն կա­տա­րած ըլ­լա­լու գո­հու­նա­կու­թեան հետ, ե­կե­ղե­ցիի խուն­կի բոյ­րը, մեղ­մօ­րէն մա­շող մո­մե­րու խորհր­դա­ւո­րու­թիւ­նը, սե­ւազ­գեստ մայ­րե­րու եւ քոյ­րե­րու ներ­կա­յու­թիւ­նը, հո­գե­հանգս­տեան շա­րա­կա­նով ալ զիս պի­տի վե­րաց­նէր կոչ­նա­կի զան­գէն ետք...։­