Օ­ֆե­լիա Համ­բար­ձու­մեան

91 տա­րե­կա­նին, վերջերս, մեզ­մէ հե­ռա­ցաւ հայ եր­գի թա­գու­հին՝ Օ­ֆե­լիա Համ­բար­ձու­մեա­նը:

Վեր­ջին տա­րի­նե­րուն սի­րուած երգ­չու­հին ալ չէր մտա­ծեր բեմ բարձ­րա­նա­լու մա­սին. ան ու­նէր իր այ­գին՝ ծի­րա­նե­նի­նե­րով, տու­նը՝ բնու­թեան գիր­կին մէջ, սա­կայն «միայ­նակ» կը զգար…

«Ե­րա­նի անոնց, որոնք կ՚ապ­րին ի­րենց սկիզբն ու վեր­ջը, իսկ ես միայ­նակ եմ», յայտ­նած էր երգ­չու­հին իր մա­սին պատ­մող «Օ­ֆե­լիա» ժա­պա­ւէ­նի վեր­ջա­ւո­րու­թեան:

Ա­ռի­թով մը, ժո­ղովր­դա­կան ա­րուես­տա­գի­տու­հին յայտ­նած է, որ այ­լեւս չի փա­փա­քիր բեմ վե­րա­դառ­նալ, քա­նի որ հա­մեր­գի մա­սին լսե­լով՝ ան­մի­ջա­պէս կը յու­զուի:

«Հնա­րա­ւոր է վե­րա­դառ­նամ, բայց ես չեմ փափաքիր, բաւ է. եօթանասուն տա­րին քիչ չէ: Ար­դէն յոգ­նած եմ, կը լսեմ հա­մեր­գի ա­նու­նը, կը յուզ­ուիմ: Բո­լո­րը այդ­պէս չեն, հի­մա­կուան ե­րա­խա­նե­րը թռվռա­լով կու գան բեմ, բայց ես երբ բե­մի ա­նուն լսե­մ՝ լալս կու գայ», խոս­տո­վա­նած է երգ­չու­հին:

«Ին­ծի Հա­մար Ա­ռաջ­նա­յի­նը Երգն Է»

Օ­ֆե­լիա Համ­բար­ձու­մեան կ՚ը­սէր, որ ձայ­նը ժա­ռան­գած է մօր­մէն եւ ինք ալ իր կար­գին փո­խան­ցած է իր աղջ­կան: Ման­կու­թիւ­նը ան­ցու­ցած է եր­գով, նոյ­նիսկ պա­տե­րազ­մի տա­րի­նե­րուն եր­գած է զի­նուոր­նե­րուն հա­մար:

Երգ­չու­հին խոս­տո­վա­նած է, որ ինք ըն­տա­նի­քին նուի­րուած անձ է, բայց ի­րեն հա­մար ա­ռաջ­նա­յի­նը եր­գը ե­ղած է: Պա­տա­հած է, որ ըն­տա­նի­քը ճաշ չէ ու­նե­ցած, բայց ինք փոր­ձի գա­ցած է…

Զա­ւակ­նե­րուն՝ Տա­թե­ւի­կին եւ Յով­հան­նէ­սին հա­մար Օ­ֆե­լիան ոչ խիստ մայր ե­ղած է, նոյ­նիսկ ան­գամ մը դպրոց գա­ցած է եւ՝ խնդրած, որ դա­սե­րուն ուշ սկսին, որ­պէս­զի Տա­թե­ւի­կը ա­ւե­լի եր­կար քնա­նայ…

Հա­րուստ Եր­գա­ցանկ

Օ­ֆե­լիա Համ­բար­ձու­մեա­նի եր­գա­ցան­կը կ՚ընդգր­կէր ա­ռա­ւե­լա­բար գու­սա­նա­կան եւ ա­շու­ղա­կան եր­գեր:

Ա­նոր եր­գա­ցան­կէն ան­պա­կաս էին Սա­յաթ Նո­վա­յի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րը՝ «Ես կան­չում եմ Լա­լա­յին», «Չկայ քի­զի նման», եւ այլն…

Ա­շուղ­ներ՝ Հա­ւա­սիի, Ա­շո­տի եւ Շա­հէ­նի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րէն շա­տե­րու ա­ռա­ջին կա­տա­րո­ղը Օ­ֆե­լիան ե­ղած է: Ա­շուղ Ա­շո­տը խոս­տո­վա­նած է, որ «Օ­ճա­խում», «Դու ծաղ­կա­վառ Զան­գե­զու­րի» եւ շարք մը այլ եր­գեր յօ­րի­նած է յատ­կա­պէս Օ­ֆե­լիա­յին հա­մար:

Շա­հէնն ալ իր «Է­լի­նար» պոէ­մը գրած է Օ­ֆե­լիա­յին հա­մար՝ «ա­մէն ինչ կա­ռու­ցե­լով երգ­չու­հիին ձայ­նա­կան իւ­րա­յատ­կու­թիւն­նե­րուն վրայ»:

Ա­ռի­թով մը Օ­ֆե­լիա ափ­սո­սանք յայտ­-նած է, որ պատ­կե­րաս­փիւ­ռի եւ ձայ­նաս­փիւ­ռի կա­յան­նե­րը յա­ճախ չեն սփռեր իր եր­գե­րը, ո­րոնք կ՚ո­գեշն­չեն եւ կ՚ապ­րեց­նեն հայ­րե­նի­քէն հե­ռու գտնը-ւող հա­յե­րը:

Սի­րուած երգ­չու­հին ե­լոյթ­ներ ու­նե­ցած է՝ Լի­բա­նա­նի, Սու­րիոյ, Ե­գիպ­տո­սի, Ֆրան­սա­յի, Միացեալ Նա­հանգ­նե­րու եւ այլ եր­կիր­նե­րու մէջ: 2011-ին ար­ժա­նա­ցած է «Սուրբ Մես­րոպ Մաշ­տոց» շքա-նը­շա­նին՝ հայ եր­գա­րուես­տին մա­տու­ցած ծա­ռա­յու­թիւն­նե­րուն հա­մար:

ՇՈՒ­ՇԻԿ ՄԱ­ՒԻ­ՍԱ­ԳԱ­ԼԵԱՆ

«Ազդակ»