ՆՈՐ ՍԻՐՏ ԵՒ ՆՈՐ ՀՈԳԻ

«Զե­զի նոր սիրտ պի­տի տամ, ու ձեր ներ­սի­դին նոր հո­գի պի­տի դնեմ» (Ե­ԶԵԿ. ԼԶ 26)։

Ներ­քին խա­ղա­ղու­թիւ­նը անհ­րա­ժե՛շտ է մար­դուս հա­մար։ Խոր­հե­ցէք, սի­րե­լի­նե՜ր, ան­գամ մը՝ ա­մէն ի՛նչ ու­նիք, բայց չու­նիք խա­ղա­ղու­թիւն, ի՜նչ պի­տի ար­ժեն ձեր ու­նե­ցած­նե­րը, երբ զա­նոնք չէք կրնար վա­յե­լել խա­ղա­ղու­թեամբ։ Պահ մը խոր­հե­ցէք, գի­տուն էք, հա­րուստ էք, ա­ռողջ էք, բայց խա­ղաղ հո­գի մը չու­նիք. կրնա՞ք ը­սել, թէ կա­տա­րեալ է ա­մէն ինչ ձեր կեան­քին մէջ, կրնա՞ք ը­սել, թէ եր­ջա­նիկ էք ու ան­թե­րի՛։

Ուս­տի մար­դուս պէտք ե­ղած ա­ռաջ­նա­կարգ ար­ժէ­քը ներ­քին խա­ղա­ղու­թի՛ւնն է. գո­նէ կա­րե­ւո­րա­գոյ­նը։

Մարդ պէտք է ու­նե­նայ խա­ղա­ղու­թիւն եւ սէր իր հո­գիին մէջ, որ կա­րե­լի չէ զա­նոնք գնել ստա­կով, ոչ ալ խել­քով կա­րե­լի է զա­նոնք ձեռք ձգել, գի­տու­թիւ­նը, ի­մաս­տու­թիւ­նը, հմտու­թիւ­նը չե՛ն կրնար հաս­նիլ ա­նոնց։ Մարդ եր­բե՛ք կա­րող չէ յու­սալ՝ թէ ինք իր ջան­քե­րով իսկ կրնար ձեռք ան­ցը­նել զա­նոնք։ Խա­ղա­ղու­թի՜ւն եւ սէ՛ր. այս եր­կու ար­ժէք­նե­րը կա­րե­լի չէ ստա­նալ մարդ­կա­յին կա­րո­ղու­թիւն­նե­րով, բայց միա՛յն ան­կեղ­ծօ­րէն, սրտանց հա­ւա­տա­լով ու վստա­հե­լով Աս­տու­ծո՛յ։ Պէտք է ո­րո­շել ինք­զինք Աս­տու­ծոյ տալ. վստա­հիլ Ա­նոր։ Ու­րեմն, հիմա, սա պա­հուս գնա՛, խնդրէ՛ Իր­մէ, որ սրբէ ու լուայ սիրտդ ու հո­գիդ, քե­զի նոր սիրտ, նոր հո­գի տայ՝ սիրտ մը, որ լե­ցուն է սի­րով, հո­գի մը խա­ղաղ է։ Աս­տուած ան­պայ­մա՛ն պի­տի տայ, քա­նի որ Ան խոս­տա­ցած է տալ այդ ա­մէ­նը, երբ խնդրես Իր­մէ, հա­ւա­տաս եւ վստա­հիս։ Յի­սու­սի ա­մե­նա­կա­րե­ւոր դա­սե­րէն էր այն՝ թէ պէտք է հա­ւա­տանք, որ կ՚ա­րե­նանք առ­նել Աս­տու­ծոյ մե­զի խոս­տա­ցած պար­գե­ւը, այն պար­գե­ւը, զոր մե՜րն է, մե­զի կը պատ­կա­նի։ Յի­սուս բժշկեց այն ա­մէն հի­ւանդ­նե­րը՝ որոնք կը հա­ւա­տա­յին Իր զօ­րու­թեան։

Յի­սուս կ՚օգ­նէր հա­ւա­տա­ցող հի­ւանդ­նե­րուն եւ ան­կար­նե­րուն «տե­սա­նե­լի» գոր­ծե­րով, որ­պէս­զի հա­ւա­տան եւ վստա­հու­թիւն ու­նե­նան ան­տե­սա­նե­լի ճշմար­տու­թիւն­նե­րուն վրայ։ Ար­դա­րեւ «ան­տե­սա­նե­լի»ն տե­սա­նե­լիով ներ­կա­յաց­նել գործ­նա­կան հնա­րամ­տու­թիւն մը, օգ­տա­կար գոր­ծե­լա­կերպ մը ե­ղած է ա­մէն ա­տեն։

Ար­դա­րեւ Յի­սուս յստա­կօ­րէն կ՚ը­սէ.

«Որ­պէս­զի գիտ­նաք թէ Որ­դին մար­դոյ իշ­խա­նու­թիւն ու­նի երկ­րի վրայ մեղ­քե­րու թո­ղու­թիւն տա­լու» (ՄԱՏԹ. Թ 6), եւ այն մի­ջո­ցին ը­սաւ ան­դա­մա­լոյ­ծին. «Ե­լի՛ր, ա՛ռ մա­հիճդ ու տո՛ւնդ գնա՛»։ Իսկ Յով­հան­նէս ա­ւե­տա­րա­նիչ սա­պէս կ՚ը­սէ. «Ա­սոնք գրուե­ցան որ հա­ւա­տաք թէ Յի­սու­սը Քրիս­տո՛սն է, եւ որ հա­ւա­տա­լով կեանք ու­նե­նաք Ա­նոր ա­նու­նո­վը» (ՅՈՎՀ. Ի 31)։

­Սուրբ Գիր­քէն կա­րե­լի է սոր­վիլ՝ թէ ի՛նչ­պէս պէտք է հա­ւա­տալ Ա­նոր՝ որ­պէս­զի թո­ղու­թիւն գտնեն մեր մեղ­քե­րը։ Յի­սուս բժշկեց այն ա­մէն հի­ւանդ­նե­րը՝ որ հա­ւա­տա­ցին Իր զօ­րու­թեան, կա­րո­ղու­թեան եւ իշ­խա­նու­թեան։

Բժշկուե­լու հա­մար պէ՛տք է հա­ւա­տալ։

Ա­ւան­դա­կան է ը­սել՝ թէ բժիշ­կը Աս­տու­ծոյ ձե՛ռքն է։ Այս խօս­քին մէջ կայ ա­նու­րա­նա­լի ճշմար­տու­թիւն մը՝ թէ բժիշ­կը կը գոր­ծէ Աս­տու­ծոյ կող­մէ տրուած իշ­խա­նու­թեամբ, ո­րուն հա­մար անհ­րա­ժեշտ է հա­ւատ­քը՝ որ կ՚ա­ճի խա­ղաղ հո­գի­նե­րու եւ մա­քուր սրտե­րու մէջ։

Սա­կայն այս հա­ւատ­քը պայ­մա­նա­ւո­րուած, թէա­կան հա­ւատք մը պէտք չէ՛ ըլ­լայ։ Երբ մէ­կը ը­սէ. «Ե­թէ պի­տի բժշկես զիս, այն ա­տեն կը հա­ւա­տամ քե­զի…»։ Ո՛չ այդ մէ­կը հա­ւատք չէ՛։ Հա­ւատ­քը պէտք է ըլ­լայ նուի­րա­կան, ան­սա­կա՛րկ։ Հա­ւա­տալ եւ վստա­հի՛լ. ա­հա­ւա­սիկ անհ­րա­ժեշտ պայ­ման­ներ նպա­տա­կի մը հաս­նե­լու հա­մար եւ ան­շուշտ՝ խա­ղա՜ղ հո­գի…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յու­նիս 13, 2015, Իս­թան­պուլ