ԱՆԱՌԱԿԻՆ ԵՐԷՑ ԵՂԲԱՅՐԸ

Ա­ւե­տա­րա­նի «Ա­նա­ռակ որ­դի»ին պատ­մու­թիւ­նը ծա­նօթ է շա­տե­րուն։ Յա­ճախ խորհր­դա­ծու­թիւն­ներ կը կա­տա­րուին ա­նա­ռակ որ­դիին վրայ, բայց շատ ան­գամ կ՚ան­տե­սուի, եւ իր մա­սին խորհր­դա­ծու­թիւն կա­տա­րե­լէ, զան­ցա­ռու­թեան պատ­ճա­ռով կը զրկուին հե­տաքրք­րուող­ներ։

Ա­նա­ռակ որ­դիին եղ­բայ­րը հլու հնա­զանդ որ­դի մըն էր։

Ան իր հօր կ՚օգ­նէր եւ ա­նոր գոր­ծը կը շա­րու­նա­կէր եւ եր­ջա­նիկ, խա­ղաղ կեանք մը կ՚ապ­րէր, նիւ­թա­կան ո­րե­ւէ նե­ղու­թիւն մըն ալ չու­նէր, կեան­քը ա­պա­հով էր իր հօ­րը քով։

Բայց օր մը, երբ տու­նէն դուրս կը գտնուէր, հե­ռուէն ի­րենց տու­նէն ու­րա­խու­թեան ձայ­ներ լսեց. հե­տաքր­քիր, զար­մա­ցած՝ փո­խա­նակ տու­նէն ներս մտնե­լու, դուր­սը մնաց եւ նա­խընտ­րեց հե­ռուէն դի­տել տու­նը եւ ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րը։ Կռա­հեց պա­տա­հա­ծը եւ յան­կարծ փո­խուե­ցաւ տրա­մադ­րու­թիւ­նը՝ խռո­վու­թեամբ լե­ցուե­ցաւ եւ ջղայ­նա­ցաւ, զայ­րոյ­թի ճի­րան­նե­րէն բռնուե­ցաւ եւ կար­ծես բո­լո­րո­վին տար­բեր անձ մը ե­ղաւ։

Կար­ծես այն հա­ւա­տա­րիմ, հնա­զանդ, խո­նարհ տղան չէր, այլ խո­ժոռ ու ընդ­դի­մա­դիր մը ե­ղած էր։ Հա­ւա­տա­րիմ եւ հնա­զանդ այդ տղան յան­դի­մա­նեց հայ­րը եւ չթո­ղուց, որ հայ­րը համ­բու­րէ զինք։

Բո­լո­րո­վին «ու­րիշ» մէ­կը ե­ղած էր ա­նա­ռա­կին եղ­բայ­րը։

Նա­խան­ձէ եւ ա­տե­լու­թեան քան­դիչ ո­գիէն տա­րուած, ակն­թար­թի մը մէջ փո­խուած էր ա­նա­ռակ որ­դիին եղ­բայ­րը։

Նա­խան­ձի եւ ա­տե­լու­թեան ո­գին իր սրտին մէջ ցամ­քե­ցուց եղ­բայ­րա­կան սէ­րը, ո­րուն տե­ղը գրա­ւեց անձ­նա­մո­լու­թիւ­նը, ինք­նա­սի­րու­թիւ­նը եւ ըն­չա­քաղ­ցու­թիւ­նը։

Թէեւ հա­զուա­գիւտ, բայց դժբախ­տա­բար «Ա­նա­ռա­կին եղ­բօր» պատ­կե­րը կը տես­նուի շատ մը ըն­տա­նիք­նե­րու, տու­նե­րու մէջ՝ ուր նա­խան­ձը, ա­տե­լու­թիւ­նը, նա­խա­տին­քի ար­տա­յայ­տու­թիւն­նե­րը կը ստեղ­ծուին եւ եղ­բայ­րը եղ­բօր հետ կը գժտուի նիւ­թա­կա­նի պատ­ճա­ռով եւ ի­րա­րու հետ ո­խե­րիմ թշնա­մի կը դառ­նան, ա­ռանց անդ­րա­դառ­նա­լու, թէ նիւ­թը աշ­խար­հի կը պատ­կա­նի՝ որ շատ կամ քիչ պի­տի մնայ հոս՝ աշ­խար­հի վրա՛յ։

Սա­կայն սէ­րը՝ մար­դուն յա­ւի­տե­նա­կան սե­փա­կա­նու­թի՛ւնն է, ո­րով ինք­զինք կը շաղ­կա­պէ իր պա­րա­գա­նե­րուն հետ եւ զայն կը միաց­նէ Աս­տու­ծոյ։

Ինք­նա­կա­րե­ւո­րու­թեան ոգին կ՚ա­ռաջ­նոր­դէ մարդս ե­սա­սի­րու­թեան, ինք­նա­հա­ւա­նու­թեան, մե­ծամ­տու­թեան՝ ո­րոնք կը ստեղ­ծեն նոր զա­նա­զան մո­լու­թիւն­ներ, մո­լո­րու­թիւն­ներ։ Այդ պատ­ճա­ռով, ա­հա­ւա­սիկ բա­րի մար­դիկ յան­կարծ կը փո­խուին ու կը վե-­րա­ծուին չար հո­գի­նե­րու։ Եւ ա­սի­կա յա­ճախ կ՚ապ­րուի շատ մը տու­նե­րու մէջ, ընտա­նիք­նե­րու մէջ եւ նաեւ ըն­կե­րա­յին կազ­մա­կեր­պու­թիւն­նե­րու եւ նոյ­նիսկ ե­կե­ղե­ցիի շրջա­նակ­նե­րուն մէջ։ Ա­մէն մարդ ինք­զինք միակ կա­րե­ւո­րը կը նկա­տէ՝ ա­մէն ինչ ի՛ր սե­փա­կա­նու­թիւ­նը կը հա­մա­րի։ Այս պա­րա­գա­յին եղ­բայ­րա­կան սէ­րը պար­զա­պէս «շրթուն­քի հո­լո­վոյթ» կը դառ­նայ եւ սէ­րը կը կորսնց­նէ իր ան­կեղ­ծու­թիւ­նը, սրբու­թիւ­նը։ Որ­քա՜ն ցա­ւա­լի է տես­նել եղ­բայր­ներ՝ ո­րոնք գժտուած՝ թշնա­մի­ներ դար­ձած են ի­րա­րու։ Ար­դա­րեւ ո՛վ որ մար­դա­սէր չէ՝ եղ­բայ­րա­սէր ալ չէ եւ փո­խա­դար­ձա­բար։

Մինչ­դեռ ծնող­քի սէ­րը հա­ւա­սար է բո­լոր որ­դի­նե­րուն հան­դէպ՝ ինչ­պէս Աս­տու­ծոյ գու­թը անխ­տիր եւ հա­մա­հա­ւա­սար է բո­լոր մար­դոց նկատ­մամբ։

Սուրբ Յով­հան Ոս­կե­բե­րան նա­խան­ձի մա­սին սա­պէս կ՚ը­սէ. «Մենք երբ ի­րա­րու դէմ կը կռուինք, մեր մէջ մա­խանքն (մա­խանք=չար նա­խանձ, չա­րա­կա­մու­թիւն) է որ մեզ ի­րա­րու դէմ կը լա­րէ։ Ե­թէ ա­մէնքս այս­պէս շա­րու­նա­կենք խախ­տել մար­մի­նը Քրիս­տո­սի, ո՞ւր պի­տի հաս­նինք։ Մենք Քրիս­տո­սին մար­մի­նը տկա­րաց­նե­լու գոր­ծին լծուած ենք։ Մենք մեզ միեւ­նոյն մար­մի­նին ան­դամ­ներ կը յայ­տա­րա­րենք եւ զի­րար կը յօ­շո­տենք գա­զան­նե­րու պէս…»։ Իսկ Սուրբ Օ­գոս­տի­նոս կ՚ը­սէ, թէ՝ նա­խան­ձին մէջ կը տես­նէ գե­րա­զան­ցօ­րէն սա­տա­նա­յա­կան մեղ­քը։

Ուս­տի նա­խան­ձէն կը ծնին՝ ա­տե­լու­թիւ­նը, նա­խա­տին­քը, չա­րա­խօ­սու­թիւ­նը, զրպար­տու­թիւ­նը, շուր­ջին­նե­րուն դժբախ­տու­թեան վրայ ու­րա­խա­նա­լը եւ ա­նոնց բա­րօ­րու­թեան վրայ նե­ղուի­լը։ Եւ նա­խան­ձը յա­ճախ յա­ռաջ կու գայ հպար­տու­թե­նէն…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Փետ­րուար 25, 2015, Իս­թան­պուլ