ՀԱՅ ՈՍՏԻԿԱՆԸ ՀՈՆ ԿԸ ԳՏՆՈՒԻ ՀԱՅ ՑՈՒՑԱՐԱՐԻՆ ԱՊԱՀՈՎՈՒԹԵԱՆ ՀՍԿԵԼՈՒ ԵՒ ԱՆՈՐ ԿԵԱՆՔԸ ՊԱՇՏՊԱՆԵԼՈՒ...

Յար­գե­լի ըն­թեր­ցող մը ե­րէկ իր դժգո­հու­թիւ­նը յայտ­նեց, թէ ին­չո՞ւ այս սիւ­նա­կով տա­կա­ւին կը յա­պա­ղիմ իմ տե­սան­կիւ­նէն դի­տածս ար­ձա­նագ­րե­լու այս­տեղ՝ ինչ կը վե­րա­բե­րի ան­ցեալ Կի­րա­կի ա­ռա­ւօ­տէն ի վեր Հայ­րե­նի­քի մէջ տի­րող բո­լո­րիս ծա­նօթ կա­ցու­թեան:

Նախ յի­շե­ցու­մի հա­մար պէտք է այս­տեղ նշել, որ ՌԱԿ ա­ռա­ջին­նե­րէն ե­ղաւ, որ դէպ­քին ա­ռա­ջին իսկ օ­րէն իր Կեդ­րո­նա­կան վար­չու­թեան մա­կար­դա­կով, պաշ­տօ­նա­կան հա­ղոր­դագ­րու­թեամբ մը (որ հրա­տա­րա­կուե­ցաւ ինչ­պէս «Զար­թօն­ք­»ի, նաեւ ՌԱԿ-ի այլ օր­կան­նե­րու մէջ), դա­տա­պար­տեց կա­տա­րուած յար­ձա­կու­մը՝ հաս­տա­տե­լով, որ Հայ­րե­նի­քի մէջ զէն­քի ու­ժով փո­փո­խու­թիւն կա­տա­րե­լու ա­մէն փորձ կը հա­կա­սէ մեր կու­սակ­ցու­թեան ժո­ղովր­դա­վա­րա­կան դա­ւա­նան­քին եւ սկզբունք­նե­րուն:

Հիմ­նուե­լով վե­րո­յի­շեա­լին վրայ կ՚ու­զեմ ա­ռա­ւել եւս շեշ­տել, թէ ան­կախ յար­ձա­կու­մին զօ­րակ­ցող զգա­ցա­կան կամ թե­րեւս ալ ար­դար պոռթ­կում­նե­րէն՝ կա­տա­րուա­ծը իր ձե­ւին եւ ժա­մա­նա­կի ընտ­րու­թեան մէջ՝ ըստ ի­ս ա­ւե­լի քան սխալ է:

Որ­պէս Մի­ջին Ա­րե­ւել­քի մէջ ապ­րող եւ գոր­ծող անձ, որ դառն փոր­ձա­ռու­թիւ­նը ու­նի այս­պէս կո­չուած «Ա­րա­բա­կան գա­րու­ն­»ին, որ իբր թէ սկսաւ ըն­կե­րա­յին փո­փո­խու­թիւն­նե­րու ար­դա­րա­ցի եւ ժո­ղովր­դա­վար շար­ժում­նե­րով, շու­տով ար­տա­քին մի­ջամ­տու­թիւն­նե­րով վե­րա­ծուե­լու հա­մար ա­րիւ­նա­յե­ղու­թեան, ո­րուն սկիզ­բը կը յի­շեմ՝ մինչ ա­ւար­տը տա­կա­ւին տե­սա­նե­լի չէ...: Հե­տե­ւա­բար ին­ծի հա­մար ա­ւե­լի քան ա­նըն­դու­նե­լի է՝ Հայ­րե­նի­քը նման կար­միր ի­րա­վի­ճա­կով մը պատ­կե­րաց­նել:

Կ՚ապ­րիմ Հայ­րե­նի­քէ հե­ռու եւ հա­կա­ռակ յա­ճա­խա­կի այ­ցե­լու­թիւն­նե­րուս, բնա­կա­նա­բար չու­նիմ հայ­րե­նի ժո­ղո­վուր­դին ա­ռօ­րեան կամ ա­նոր ցա­ւը: Հա­ւա­նա­բար յար­ձակ­ման այս ձե­ւին դի­մող տղա­քը ու­նին ի­րենց յա­տուկ տրա­մա­բա­նու­թիւ­նը: Բայց պե­տու­թիւնն ալ զայն դի­մա­կա­լե­լու հա­մար ու­նի իր տրա­մա­բա­նու­թիւ­նը: Սա­կայն յե­տոյ ի՞նչ:  Ի վնաս ո­րո՞ւ: Զի­նեալ այս յար­ձա­կու­մը փոր­ձու­թեան չի՞ մղեր ա­ռար­կա­յա­կան մօ­տե­ցու­մով դի­տորդ­նե­րուն մտա­ծել տա­լու, որ զէնք փո­խադ­րե­լու մե­ղադ­րան­քով ա­միս­ներ ա­ռաջ կա­տա­րուած ձեր­բա­կա­լու­մը կրնայ եւ ի­րա­ւա­կան հիմք ու­նե­նալ ու ոչ միայն քա­ղա­քա­կան...:  Ի վեր­ջոյ նաեւ ին­չո՞ւ մոռ­նալ, որ Հայ ժո­ղո­վուրդն ու ա­նոր զա­ւակ­նե­րը՝ յար­ձակ­ման մաս­նակ­ցող, ա­նոր զօ­րակ­ցող կամ զայն դի­մա­կա­լող կողմ ու­նին մէկ եւ միակ թշնա­մի:

Ին­չո՞ւ ու­րա­խաց­նել թշնա­մին: Ին­չո՞ւ մի­ջազ­գա­յին լրա­տուու­թեան ու­շադ­րու­թիւ­նը դէ­պի Ե­րե­ւան շե­ղեց­նել: Ին­չո՞ւ վնա­սել ար­դէն իսկ Հայ­րե­նի տկար տնտե­սու­թեան՝ այն ալ ա­մառ­նա­յին զբօ­սաշր­ջի­կու­թեան ե­ղա­նա­կին: Ին­չո՞ւ զէն­քը ուղ­ղել իւ­րա­յի­նին կուրծ­քին՝ ի տես Հայ­րե­նի­քի եւ Ար­ցա­խի ա­պա­հո­վու­թեան ու նաեւ գո­յու­թեան սպառ­նա­ցող ազ­դակ­նե­րուն...:

Ի­րա­պէ՞ս սպա­ռած է ա­մէն ժո­ղովր­դա­վա­րա­կան մի­ջոց՝ քա­ղա­քակր­թօ­րէն ըն­կե­րա­յին փո­փո­խու­թիւն յա­ռա­ջաց­նե­լու Հայ­րե­նի­քի մէջ: Պայ­մա՞ն է թշնա­մին ու­րա­խաց­նել: Այս օ­րե­րուն սի­րե­լի ըն­թեր­ցող, կը հե­տե­ւի՞ս ատր­պէյ­ճա­նա­կան հա­մա­ցան­ցա­յին զան­գուա­ծա­յին լրա­տուա­կան մի­ջոց­նե­րու ապ­րած ցնծու­թեան՝ երբ կ՚ար­տա­յայ­տուին Ե­րե­ւա­նի դէպ­քե­րուն մա­սին...:

Ա­մօ՛թ մե­զի:

Ի վեր­ջոյ տե­սէք վե­րի նկա­րը, որ հա­մա­ցան­ցի մէջ լայն ըն­դու­նե­լու­թիւն գտած է՝ նա­մա­նա­ւանդ ըն­դդի­մու­թեան հա­մա­կիր­նե­րուն կող­մէ, ո­րուն մէջ Հայ զի­նուո­րին հետ գիր­կընդ­խառ­նուող Հայ օ­րիոր­դը հարց կու տայ ա­նոր, թէ «դուն կը կրա­կե՞ս վրաս ե­թէ քե­զի այդ­պէս հրա­հան­գուի», Հայ ոս­տի­կա­նը կը պա­տաս­խա­նէ՝ «չեմ կրա­կե­ր»:

Թոյլ տուր ին­ծի սի­րե­լի ըն­թեր­ցող, որ վե­րի նկա­րը վեր­լու­ծեմ իմ տե­սան­կիւ­նէս. հայ ոս­տի­կա­նը ան­շուշտ, որ պի­տի չկրա­կէ հայ օ­րիոր­դին վրայ, ո­րով­հե­տեւ ան ի վեր­ջոյ այդ վայ­րին մէջ կը գտնուի ոչ թէ հայ ցու­ցա­րա­րին վրայ կրա­կե­լու, այլ ա­նոր ա­պա­հո­վու­թեան հսկե­լու եւ կեան­քը պաշտ­պա­նե­լու...:

ՍԵ­ՒԱԿ ՅԱ­ԿՈ­ԲԵԱՆ

«Զարթօնք»