ՀԱՅ ՄԱՄՈՒԼԸ ՊԱՀԵԼԸ ՆԱԵՒ ՄԵՐ ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԴԻՄԱԳԻԾԸ ՊԱՀԵԼ Է

Լի­բա­նա­նի մէջ վտան­գուած տպա­գիր մա­մու­լի հար­ցը դար­ձեալ լու­սար­ձա­կի տակ էր ե­րէկ:

Լի­բա­նա­նեան տպա­գիր մա­մու­լի աշ­խա­տա­կից շատ մը պաշ­տօ­նա­կից­ներ, ո­րոնք պաշ­տօ­նէ ար­ձա­կուած են տուեալ մա­մու­լին նիւ­թա­կան նե­ղու­թեան պատ­ճա­ռով, գան­գատ ներ­կա­յա­ցու­ցին Լրագ­րող­նե­րու սեն­տի­քա­յին, թէ նկա­տի ու­նե­նա­լով ի­րենց դժուար կա­ցու­թիւ­նը՝ մա­մու­լի տէ­րե­րը շա­հա­գոր­ծե­լով ըն­կե­րա­յին դառն վի­ճա­կը, սկսած են ի­րենց գործ ա­ռա­ջար­կել շատ ցած աշ­խա­տա­վար­ձով, ո­րով ան­կա­րե­լի է ար­ժա­նա­պա­տուու­թեամբ ապ­րիլ:

Ա­հա­ւա­սիկ Լի­բա­նա­նի տնտե­սա­կան դժուար կա­ցու­թեան ստեղ­ծած ըն­կե­րա­յին այլ հարց մը, որ ու­նի ա­ւե­լի քան մութ հե­ռան­կար՝ երբ նկա­տի ու­նե­նանք, որ տպա­գիր մա­մու­լը ար­հես­տա­գի­տու­թեան ու հա­մա­ցան­ցի յա­ռա­ջա­ցու­մով, ար­դէն իսկ հա­մաշ­խար­հայ­նօ­րէն կը գտնուի մութ փա­պու­ղիի մը մէջ, որ­մէ ըստ ե­րե­ւոյ­թին դժբախ­տա­բար քիչ հաս­տա­տու­թիւն­ներ ա­պա­հով դուրս պի­տի գան:

Հայ  տպա­գիր մա­մու­լը ինչ որ չա­փով տա­կա­ւին կը տո­կայ՝ Սփիւռ­քի եւ Հայ­րե­նի­քի մէջ, ի գին ա­մէն դժուա­րու­թեանց: Աշ­խա­տինք ու ջա­նանք, որ հա­մաշ­խար­հա­յին այս ա­լի­քը չհա­ր-ւա­ծէ նաեւ զայն

Հա­մա­հայ­կա­կան զօ­րա­շարժ եւ ռազ­մա­վա­րու­թիւն պէտք է շրջան­ցե­լու այս վտան­գը:

Վտան­գը այս պա­րա­գա­յին բնա­կա­նա­բար ազ­գա­յին ա­ռու­մով է, ո­րով­հե­տեւ հայ մա­մու­լը իր մաս­նա­գի­տա­կան ծա­ռա­յու­թե­նէն զատ, նաեւ յե­նա­սիւ­նե­րէն է ազ­գա­պահ­պան­ման՝ իր հա­յե­ցի ուղ­ղուա­ծու­թեամբ հայ ժո­ղո­վուր­դը զգաստ պա­հե­լու իր էու­թեան եւ ի­րա­ւունք­նե­րուն նկատ­մամբ։ Հե­տե­ւա­բար հայ մա­մու­լը պա­հե­լը նաեւ մեր հայ­կա­կան դի­մա­գի­ծը պա­հել է։

ՍԵ­ՒԱԿ ՅԱ­ԿՈ­ԲԵԱՆ

«Զար­թօնք»